Slickrock Trail, Moab, Utah, USA

In mei 1994 maak ik tijdens mijn reis naar het westen van de VS voor het eerst kennis met vering. Een verslag:

Vandaag is het dan zover: ik ga mountainbiken. Bij Kaibab cyclery huur ik een fiets, een Trek Singletrack 950 met ‘front-suspension’. Als ik verteld heb hoeveel ervaring ik heb met mountainbiken raden ze me de ‘Slickrock trail’ aan. Het is de mooiste en bekendste trail die hier in de buurt ligt. De route van ongeveer 12 miles loopt over versteende zandduinen, gladde, harde ‘bulten’, waarop de route met witte stippen is uitgezet. “Het is zeer belangrijk veel te drinken”, zegt de jongen die me helpt, “want op een dag als vandaag, met heldere hemel, kan het boven de dertig graden worden.” Ik krijg twee bidons met water mee, een helm en een zadeltasje met reparatiemateriaal. In m’n rugzakje zitten een paar bananen en wat koekjes. Daar zal ik het mee moeten doen.

Op pad!

Vol goede moed ga ik op weg. Vanuit het dorp naar het beginpunt is al een flink stuk, berg op. Als ik bij de trail aankom zie ik dat ik niet de enige ben vandaag. Op de parkeerplaats staat een tiental auto’s en overal komen mensen aan fietsen. Zaterdag is natuurlijk ook niet de rustigste dag. Nou, ja, als er iets gebeurt zijn er in ieder geval genoeg mensen om me te helpen.

Om m’n energievoorraad op peil te houden eet ik een banaan en drink wat water, terwijl ik een beetje rondkijk. Als eerste is er een oefenparcours. Dit gaat vrij makkelijk, zodat ik snel aan de eigenlijke route begin. Die voorvering komt goed van pas, dat merk ik al snel; de rotsen zijn niet zo glad en gelijkmatig als je in eerste instantie denkt.

Fotograaf

Het eerste stuk gaat gemakkelijk, de bulten zijn nog niet zo groot en eenvoudig te berijden. Na tien minuten staat een fotograaf plaatjes te schieten. Hij roept een letter of nummer, daarmee kun je ’s avonds je foto ophalen: hij staat echter op een lastig stuk, ik moet overdwars over een rots, met rechts naast me een niet al te gezellig uitziend ravijn, zodat ik me volledig moet concentreren. Wat hij roept versta ik niet.

Na een half uur kom ik op een splitsing: ik kan kiezen tussen ‘easy’ en ‘difficult’. Ik neem de moeilijke route, bang dat ik de interessante stukken zal missen. De heuvels worden steiler en langer en de temperatuur stijgt snel. Door een plotselinge stop voor een steile afdaling ‘hapt’ een van de voortandwielen in m’n rechter kuit, een flink bloedende wond achterlatend. Af en toe moet ik afstappen, omdat de klim te lang is. Om me heen kijkend zie ik dat ik het nog niet zo slecht doe want er zijn veel mensen die af moeten stappen. Het wordt steeds drukker. Regelmatig moet ik bovenaan een afdaling wachten tot ik verder kan. Mijn medebikers in de gaten houdend kan ik zien hoe snel ik het doe; de hele route kom ik dezelfde mensen tegen,we halen elkaar om de beurt in.

Arches National Park

Op het verste punt neem ik m’n eerste pauze: op deze plaats heb je een mooi uitzicht op de Colorado en het aan de overkant gelegen Arches National Park. Na wat eten en foto’s ga ik verder. Tegen elf uur wordt het zo warm dat ik m’n t-shirt uittrek. Dat heeft tot gevolg dat ik ’s middags een mooi wit kruis van de rugzak op mijn rug heb. Ook begin ik langzamerhand handschoenen te missen: door de hitte en het zweet verlies ik af en toe grip op het stuur en heb ik inmiddels een flinke blaar op m’n rechter duim. Tip voor de volgende keer.

Na nog een aantal flinke klims en steile afdalingen -vol in de remmen, met de kont op het achterwiel en voorzichtig sturend, de baan is net een trialbaan- kom ik weer op de splitsing uit: de route liep dus rond, ik had net zo goed de minder zware route kunnen nemen. Toch wel trots op mezelf rijd ik terug naar het dorp, voor het eerst vandaag gebruik makend van het middelste en grootste voortandwiel (op de trail heb ik vóór alleen klein gereden), lekker berg af. Hoewel het pas twaalf uur is en ik de fiets nog een halve dag kan hebben breng ik hem toch terug: het lijkt me onwaarschijnlijk dat ik vanmiddag nog eens zal gaan fietsen, ik ben aardig afgepeigerd.

Bij de winkel kijken ze verbaasd op dat ik al terug ben. Volgens hen heb ik het zeer snel gedaan. Ze raden me aan om minstens een liter water te drinken en nog even te wachten met koffie of alcohol. Als aandenken koop ik een t-shirt. Bij de supermarkt koop ik een fles water.