Vulkanbike Marathon 2009 Eiffel

Samen met Theo, Piet-Hein en Jan ben ik in het weekend van 12 november 2009 de Vulkanbike-Marathon wezen rijden in de Eiffel. Vrijdagmiddag vertrokken we met de camper van Piet-Hein uit Cuijk, richting Daun in de Eiffel. Gaandeweg de rit zagen we steeds meer auto’s met mountainbikes rijden.

Daun, Eiffel

Na een ritje van tweeëneenhalf uur kwamen we aan en gingen we op zoek naar een plekje voor de camper. Aan de rand van het centrum vonden we een op een parkeerplaats bij de plaatselijke school een vrije plek. Het mooie was dat de kleedruimtes bij de school opengesteld waren voor de deelnemers aan de tocht.

Nadat we de boel geïnstalleerd hadden gingen we in het centrum op zoek naar info over de tocht van morgen en een restaurant om iets te eten. We vonden een plekje in een zaak met Gut Bürgerliche Küche. Na het eten doken we nog even een kroeg in voor een biertje en een potje toepen.

Vroeg op

De volgende ochtend was het vroeg opstaan, want ik had een tocht van 70 km voor de boeg. De anderen gingen zelfs voor de 90! Piet-Hein zorgde voor een lekker ontbijt met gebakken eitjes.

Het was fris en we moesten best lang wachten bij de start voordat we mochten vertrekken. Na een half uur konden we eindelijk op pad. Eerst volgde een klein rondje door het dorp, waarna we aan een lange klim richting bos begonnen. Ik besloot rustig te beginnen, de dag was nog lang.

Kramp

Het was een mooie, afwisselende route, met lange klimmen en afdalingen. Regelmatig moesten we na een afdaling door een beekje om aan de andere kant weer aan een nieuwe klim te beginnen. Boven volgden dan weer stukken over glooiende landwegen tussen landbouwgronden door. Al met al een afwisselende route, met niet veel al te zware stukken. Na ongeveer 60km begon ik kramp te krijgen. Gelukkig was het laatste stuk niet zo heel zwaar, op de laatste klim naar het centrum van het dorp na. Dat was nog even afzien.

Aangezien ik een kortere afstand had gereden was ik ook als eerste terug. Na het douchen liep ik terug naar de finish en vond daar al snel Theo, Jan en Piet-Hein, die niet eens zoveel later dan ik binnen waren gekomen. En hoewel Jan nog flink kramp had gehad onderweg, hadden ook zij een mooie dag achter de rug.